Sinds april 2006 mag ik wethouder zijn namens GroenLinks in een ‘overwegend linkse’ coalitie: PvdA, SP, GroenLinks, ChristenUnie. Voor het eerst in lange jaren gaat GroenLinks in het Leidse college niet meer over sociale zaken of personeel. Dan lijkt het net of we afscheid genomen hebben van de ‘mensen’ en daarvoor in de plaats ons met de ’stenen’ zijn gaan bezig houden. Nu is mijn portefeuille verkeer en milieu (daar valt het beheer van de openbare ruimte onder). Toch is niets minder waar.

Na een jaar merk ik, dat ik meer dan de collega-wethouders te maken heb met álle Leienaren. Iedereen neemt deel aan het verkeer en dus heeft iedereen er een mening over. Iedereen loopt rond in de openbare ruimte en dus … Juist.

Wat betekent dat voor je mogelijkheden resultaten te halen en te laten zien? Het levert beperkingen op. Als iedereen er iets van vindt, moet je ook met iedereen rekening houden. Dat kost tijd. Maar het hoort bij wat we als nieuw college een ‘open bestuursstijl’ hebben genoemd. Spreekuren, wijkbezoeken, overleg met allerlei min of meer georganiseerde mensen in de stad. Na een jaar kun je niet bogen op een extra toeslag voor bijstandsgerechtigden, tien vierkante meter groen per inwoner méér, of een sterk verbeterd openbaar vervoer. Wel op: bereikbaar zijn voor mensen, luisteren voordat je weer begint te praten, meelopen in de buurt. Tussen de mensen staan, en daar heeft het de afgelopen jaren vaak écht aan ontbroken. Zeker GroenLinks, dat toch al steeds meer de naam heeft een partij te zijn van intellectuelen die niet meer weten wat er leeft in de maatschappij, heeft daar groot belang bij.

Zijn er dan alleen van dat soort softe ‘resultaten’ van een jaar John Steegh als GroenLinkse wethouder in Leiden? Dacht ‘t niet. Er is natuurlijk enorm veel tijd en energie gaan zitten in het voorbereiden en organiseren van het referendum over de Rijn-Gouwelijn. Maar wel met succes: nog nooit zo’n hoge opkomst bij een Leids referendum (55%), gedegen en geëmotioneerde debatten over voors en tegens, iedereen had de kans op een gefundeerde mening. Dat is democratie in optima forma en ver voorbij het gebruikelijke populisme bij volksraadplegingen over ingewikkelde onderwerpen. Dat de úitkomst voor GroenLinks (en ook voor mij) teleurstellend was doet daaraan niets af. Het vormt eerder een stimulans om er nu echt de schouders onder te zetten: een bruikbaar, leefbaar en enthousiasmerend alternatief voor die ‘lijn’ ontwerpen, samen met stad en regio, dat is de nieuwe uitdaging. We maken vorderingen!

Is dat alles? De herstart van het oplossen van zo’n ingewikkeld probleem als de kruising Rijnzichtbrug-Haagweg is te klein om je op voor te staan, bovendien zal de toekomst moeten uitwijzen of het helpt. Het ‘redden’ van Stichting Stadsparkeerplan op de Haagweg heeft wél veel goodwill gekweekt. “Voor het eerst een wethouder die iets voor ons dóét” was de reactie van de bekende Leienaar Peter Labruyère. Maar belangrijker vind ik zelf de manier waarop we nu omgaan met het beheer van de openbare ruimte. Met als voorbeeld het convenant dat ik recent namens de gemeente heb gesloten met de bewoners van de Kijfgracht, vlka bij de Zijlpoort.

Natuurlijk: de gemeente is verantwoordelijk voor het beheer van de openbare ruimte. Maar het is duidelijk dat de gemeente dat nooit alleen, en zeker niet tégen de bewoners in, kan realiseren op een manier die tot een aantrekkelijke, leefbare stad en betrokken inwoners leidt. Vandaar afspraken met de mensen in die straat: jullie houden de straat onkruidvrij, wij spuiten geen bestrijdingsmiddelen meer. Jullie beheren de mooie extra plantenbakken, wij geven jullie de materialen om dat te doen. Dit soort vormen van samenwerking van overheid en burgers passen precies bij GroenLinks: eigen verantwoordelijkheid, ruimte voor eigen initiatief in een context die sociaal versterkt. Geen betutteling, geen geheven wijsvingertje, geen populistische prietpraat over “de mensen in de straat”. Gewoon links-liberaal. En met respect.

Is dat genoeg voor één jaar? De toekomst zal het uitwijzen.

John Steegh